ایمونوتراپی چیست با ایمونوتراپی کدام سرطان درمان میشود ؟؟

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی سرطان، تحریک مصنوعی سیستم ایمنی برای درمان سرطان با بهبود توانایی طبیعی سیستم‌های بدن برای مبارزه با سلول‌های تومور است.

در میان آنها، آنتی بادی درمانی در حوزه های مختلف برای درمان طیف وسیعی از سرطان ها تایید شده است. آنتی بادی ها پروتئین هایی هستند که توسط سیستم ایمنی تولید می شوند و به آنتی ژن هدف در سطح سلول متصل می شوند. سیستم ایمنی معمولاً از آنها برای مبارزه با عوامل بیماری زا استفاده می کند. هر آنتی بادی برای یک یا چند پروتئین خاص است.

آنهایی که به آنتی ژن های تومور متصل می شوند سرطان را درمان می کنند. گیرنده های سطح سلولی اهداف رایج برای درمان آنتی بادی هستند. پس از اتصال به آنتی ژن سرطانی، آنتی بادی ها می توانند سمیت سلولی وابسته به آنتی بادی را القا کنند، سیستم کمپلمان را فعال کنند یا از تعامل گیرنده با لیگاند خود جلوگیری کنند که می تواند منجر به مرگ سلولی شود.

اصل سیستم ایمنی این است که به محض ظاهر شدن یک ماده “ناآشنا” در بدن، بلافاصله به عنوان “خارجی” شناخته شده و مورد حمله قرار می گیرد. منابع چنین موادی می توانند نه تنها میکروارگانیسم های بیماری زا، بلکه سلول های غیر طبیعی خود آنها نیز باشند. در طول تقسیم سلولی در بدن ما، به طور دوره ای خطاهایی رخ می دهد که اجتناب ناپذیر است.

سیستم ایمنی بدن همیشه هوشیار و آماده نابودی آنهاست. با این حال، سیستم ایمنی همیشه با عملکرد خود مقابله نمی کند. در غیر این صورت، هیچ کس تومورهای بدخیم نخواهد داشت. این نوع درمان سرطان، ایمونوتراپی نامیده می شود که انواع مختلفی از آن وجود دارد.

طبقه بندی ایمونوتراپی

ایمونوتراپی را می توان به صورت فعال، غیرفعال یا هیبریدی (فعال و غیرفعال) طبقه بندی کرد. ایمونوتراپی فعال سیستم ایمنی را هدایت می کند تا با هدف قرار دادن آنتی ژن های تومور به سلول های تومور حمله کند. ایمونوتراپی غیرفعال پاسخ های ضد توموری موجود را افزایش می دهد و شامل استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال، لنفوسیت ها و سیتوکین ها می شود.

• ایمونوتراپی محرک

درمان محرک را می توان به اختصاصی و غیر اختصاصی تقسیم کرد. در گزینه اول، فقط سلول‌های خاصی در بدن تحریک می‌شوند و یا سیستم ایمنی تنها در برابر ساختارهای هدف خاصی فعال می‌شود. برعکس، درمان غیر اختصاصی کل سیستم ایمنی را تحریک می کند.

• ایمونوتراپی غیرفعال سرطان

ایمونوتراپی غیرفعال سرطان شامل درمان با آنتی بادی های مونوکلونال است. این به آنتی بادی هایی اشاره دارد که علیه یک ساختار سطحی منفرد (اپی توپ) هدایت می شوند. آنتی‌بادی‌های بدن تنها نقش کوچکی در محافظت در برابر سلول‌های سرطانی ایفا می‌کنند، زیرا سلول‌های سرطانی توسط بدن به عنوان خارجی یا خطرناک شناخته نمی‌شوند. آنتی بادی های مونوکلونال نقش مهمی در تشخیص و درمان سرطان دارند.

آنتی بادی های نشاندار شده را می توان برای شناسایی اپی توپ های خاص و سلول های خاص مرتبط استفاده کرد. این مرحله تشخیصی، اطلاعاتی در مورد اندازه، توزیع و محل بیماری نئوپلاستیک ارائه می دهد. در سال 1997، ریتوکسیماب اولین آنتی بادی مونوکلونال تایید شده برای استفاده درمانی در ایالات متحده بود. آنتی بادی های درمانی به ساختارهای سطحی مخصوص سلول تومور متصل می شوند یا واسطه هایی که مسئول رشد تومور هستند.

یکی از اقدامات آنتی بادی ها مرتبط ساختن سلول های تومور با مجموعه ای است که سیگنال های بازدارنده یا کاهش دهنده رشد را در سلول های تومور ایجاد می کند. اثر دیگر اتصال آنتی بادی ها علیه سیگنال های رشد تومور است به طوری که رشد آنها را مهار یا متوقف میکند.

انواع ایمونوتراپی چیست؟

• آنتی بادی های مونوکلونال

چنین داروهایی آنالوگ های مصنوعی سیستم ایمنی هستند. هر یک از آنها یک هدف مشخص دارند.(ماده خاصی که توسط سلول های سرطانی تولید می شود.)

آنتی بادی های مونوکلونال اساسا جایگزین های مصنوعی برای آنتی بادی های خود فرد هستند. هر کدام از آنها مولکول هدف خود را در بدن پیدا کرده و به آن متصل می شوند. در مورد بیماری های سرطانی، چنین هدفی ماده خاصی است که سلول های سرطانی به مقدار نسبتاً زیادی تولید می کنند و سلول های سالم بسیار کم تولید میکنند یا اصلاً تولید نمی کنند.

• بازدارنده های ایست بازرسی

ایست بازرسی موادی هستند که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند. به طور معمول، به آنها نیاز است تا سیستم ایمنی به بافت های سالم حمله نکند.در این روش مهارکننده هایی به بد ن فرد وارد میشود که این مواد را حذف می کنند و پس از آن تومور توسط سیستم ایمنی مورد حمله قرار می گیرد.

• واکسن های سرطان

بدن را می توان نه تنها در برابر عفونت ها، بلکه در برابر سرطان نیز واکسینه کرد. به بیمار موادی تزریق می‌شود که سلول‌های تومور را برای تحریک پاسخ ایمنی بدن مهیا میکند.

• تعدیل کننده های ایمنی

معمولاً چنین داروهایی شامل اینترفرون ها و اینترلوکین ها میشود.این داروها در عملکرد سیستم ایمنی نقش تاثرگذاری دارند . این داروها سیستم ایمنی بدن را برای یافتن و از بین بردن سلولهای سرطانی با تحریک سلولهای طبیعی برای تولید پیام رسانهای شیمیایی افزایش میدهند.

• ایمونوتراپی سلولی

این روش به کاهش یا نابودی کامل تومور کمک می کند. زیرا سیستم ایمنی شروع به تخریب فعال سلول های سرطانی می کند.

تاثیرات آنتی بادی های مونوکلونال

• ایمن سازی قابل توجه
• از بین بردن غشای سلول های سرطانی
• جلوگیری از رشد تومور یا رگ های خونی
• مسدود کردن موادی که از تشخیص سرطان توسط سیستم ایمنی جلوگیری می کند.
• از بین بردن تومور به صورت مستقیم

آنتی بادی های مونوکلونال همچنین می توانند برای رساندن داروهای دیگر به سلول های سرطانی استفاده شوند. به عنوان مثال، زمانی که برای انتقال رادیواکتیو یا مواد شیمی درمانی برای برخی از درمانهای سرطان از اتصال آنها به آنتی بادیهای مونوکلونال استفاده میکنند.

در حال حاضر، آنتی بادی های مونوکلونال زیر برای درمان بیماری ها استفاده می شود:

• آلمتوزوماب: لوسمی لنفوبلاستیک حاد و لوسمی لنفوبلاستیک مزمن
• بواسیزوماب: سرطان روده بزرگ و سرطان سینه
• ستوکسیماب: سرطان کولون، تومورهای سر و گردن
• نوروبلاستوم
• اوفاتوموماب
• اولاراتوماب: سارکوم
• پانیتوموماب: تومورهای بیان کننده گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی
• پمبرولیزوماب: مزوتلیوما، ملانوم بدخیم
• ریتوکسیماب: لنفوم غیر هوچکین
• راموچیروماب: کارسینوم پیشرفته معده و روده بزرگ

• تراستوزوماب: سرطان سینه، سرطان معده

ایمونوتراپی برای سرطان ریه

سرطان ریه یکی از شایع ترین سرطان هاست. از نظر عوارض و مرگ و میر مردان رتبه اول و زنان رتبه سوم را دارند. تقریباً 20 درصد از بیمارانی که در اثر تومورهای بدخیم جان خود را از دست دادند، به دلیل ابتلا آنها به سرطان ریه بوده است. افراد سیگاری بالای 50 سال در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند. به ازای هر 3 تا 4 میلیون نخ سیگار، یک مرگ ناشی از سرطان ریه وجود دارد. این بیماری اغلب در مراحل پایانی، زمانی که بسیاری از درمان ها بی اثر هستند، تشخیص داده می شود. در چنین مواردی، ایمونوتراپی ممکن است مفید باشد.

ایمونوتراپی برای ملانوما

ملانوما یکی از نادرترین سرطانها و در عین حال خطرناکترین نوع سرطان پوست میباشد. این نوع سرطان حدود 2 درصد از کل سرطان ها را تشکیل میدهد. همچنین بسیار تهاجمی است و بیشتر از سایر تومورها منجر به مرگ می شود. در سال 2012، 232000 مورد جدید ملانوما در جهان تشخیص داده شد و 55000 بیمار جان خود را از دست دادند. ملانوما زود متاستاز می دهد و پس از آن بسیاری از درمان ها بی اثر می شوند.

ایمونوتراپی برای سرطان معده

زمانی که سرطان معده در مرحلهچهارم قرار میگیرد، روش اصلی درمان برداشتن تومور با جراحی است که اغلب با یک دوره شیمی درمانی و پرتودرمانی تکمیل می شود. در مرحله چهارم، زمانی که تومور به خارج از اندام گسترش می یابد و متاستاز می دهد، احتمال بهبودی کامل به صفر می رسد. در چنین مواردی، درمان با هدف کاهش سرعت رشد تومور، کاهش اندازه آن و افزایش طول عمر بیمار انجام می شود.وقتی بیماری به مرحله ای برسد که دیگر ب درمانها پاسخ ندهد، ایمونوتراپی بهترین گزینه برای ادامه روند درمان میباشد. داروهایی مانند تراستوزوماب و راموسیروماب برای استفاده در این روش موثر هستند.

ایمونوتراپی برای سرطان کلیه

در درمان سرطان کلیه، ایمونوتراپی از دو گروه داروی ایمنی استفاده می‌کند:

• سیتوکین‌ها – پروتئین‌هایی که سیستم ایمنی را فعال می‌کنند و سپس موجب مبارزه آن با سرطان میشوند.
• بازدارنده های ایست بازرسی چک پوینت ها- مولکول های خاصی هستند که سیستم ایمنی از آنها برای جلوگیری از حمله به سلول های سالم استفاده می کند.گاهی اوقات آنها در مبارزه با سلول های تومور دخالت می کنند. برای سرطان کلیه، نیولوماب برای مسدود کردن PD-1، پروتئینی که در سطح لنفوسیت‌های T یافت می‌شود، استفاده می‌شود.

ایمونوتراپی برای سرطان تخمدان

در سال‌های اخیر، درمان جراحی و شیمی‌درمانی برای سرطان تخمدان پیشرفت چشمگیری داشته است. اما با این حال، وضعیت هنوز با ایجاد یک روند ایده‌آل فاصله دارد. در بسیاری از زنان، تومور عود می کند و به داروهایی که قبلا کمک کننده بودند، پاسخ نمی دهد. از داروهای ایمنی برای سرطان تخمدان، در حال حاضر استفاده می شود. این داروها نماینده گروهی از آنتی بادی های مونوکلونال هستند که فاکتور رشد اندوتلیال عروقی را مسدود می کند. سلول‌های سرطانی این ماده را در مقادیر زیادی سنتز می‌کنند تا رشد رگ‌های خونی جدید را تحریک کرده، اکسیژن و مواد مغذی را برای خود فراهم کنند.

استفاده از مهارکننده های ایمونوتراپی برای درمان بیماریهای زیر:

• ملانوما
• سرطان ریه سلول غیر کوچک
• کارسینوم سلول کلیوی سلول شفاف
• سرطان سلولی فلسی

عوارض جانبی ایمونوتراپی

درمان با داروهای ایمونوتراپی دارای برخی از اشتراکات با شیمی درمانی است. این شباهت در این واقعیت نهفته است که سلول‌های تومور در اندام‌ها و بافت‌های بدن می‌میرند و بدن مجبور است از شر آنها خلاص شود، گویی مواد مضر خارجی هستند.درمان با روش ایمونوتراپی بسیار فشرده میباشد و ممکن ایت بیمار را تحت فشارهای زیادی قرار دهد.

گاهی اوقات سلول های ایمنی را بیش از حد فعال می کند و آنها شروع به حمله به بافت های طبیعی بدن می کنند و این ممکن است عوارض جانبی زیر را ایجاد کند:

• واکنش های پوستی: قرمزی، تورم، خشکی، افزایش حساسیت به نور، ترک خوردگی نوک انگشتان
• علائم شبیه آنفولانزا: ضعف، تب، لرز، سرفه
• تهوع و استفراغ
• سردرد، سرگیجه
• افزایش یا کاهش فشار خون
• درد عضلانی
• تنگی نفس
• بالا رفتن وزن به دلیل وجود حجم زیاد مایعات در بدن
• اسهال

با این حال عوارض جانبی داروهای مورد استفاده در ایمونوتراپی در افراد مختلف متفاوت میباشد و بهتر است قبل از انجام آن در مورد عوارض این روش درمانی با پزشک معالج خود صحبت کنید.

مزایا و معایب ایمونوتراپی

مزیت ایمونوتراپی این است که اغلب در مواردی که سایر درمان‌ها شکست خورده‌اند، مفید واقع میشود و میتواند درمان اصلی را تقویت کند. همچنین به طور قابل توجهی شانس مبارزه موفق با سرطان را افزایش می دهد. برخلاف داروهای شیمی درمانی، آنها به تمام سلول های متوالی که به سرعت تکثیر می شوند حمله نمی کنند، آنها یک “هدف” کاملاً مشخص دارند، بنابراین کمتر احتمال دارد که عوارض جانبی ایجاد کنند. در نهایت، سیستم ایمنی را برای شناسایی و حمله به بافت تومور برنامه ریزی میکند. این یک اثر طولانی مدت دارد و به کاهش خطر عود کمک می کند.

با این حال، نیز معایب خود را دارد. این روش برای همه بیماران جوابگو نیست. در این روش نیز گاهی اوقات تومور به طور کامل از بین میرود و گاهی اوقات فقط رشد آن کند میشود. دانشمندان هنوز نمی توانند توضیح دهند که چرا نتایج درمان تا این حد متفاوت است. اگرچه عوارض جانبی آن به اندازه شیمی درمانی رایج نیست، اما گاهی اوقات می توانند کاملاً جدی باشد. ایمونوتراپی همیشه یک درمان طولانی مدت است.

با گذشت زمان، داروی ایمنی که قبلاً به بیمار کمک می کرد ممکن است از کار بیفتد. معایب شامل هزینه نسبتاً بالای ایمونوتراپی برای سرطان است. بنابراین، لازم است که حتما قبل از اقدام در این باره خوب فکر کنید و تمام جوانب کار را بسنجید.

یکی دیگر از معایب این است که برای همه انواع سرطان مناسب نیست. تشخیص های سرطان شناسی زیادی وجود ندارد که دارویی برای آن ساخته شده باشد که بتواند به طور دقیق و موثر بر سلول های این سرطان تأثیر بگذارد. با این حال، این مسیری است که انکولوژی همچنان دنبال می کند و داروهای جدید و ترکیبات بیشتری را کشف می کند که می تواند انواع جدیدی از تومورها را تحت تأثیر قرار دهد.

چه روش هایی در درمان سرطان وجود دارد؟

برای درمان بیماری های انکولوژیک از سه شکل کلاسیک درمان و ترکیب آنها استفاده می شود:

• شیمی درمانی

در شیمی‌درمانی، داروهایی به جریان خون تزریق می‌شوند که در سراسر بدن روی تمام سلول‌هایی که به سرعت تکثیر می‌شوند، عمل می‌کنند. به دلیل بروز خطاهای مختلف در DNA، این سلول ها آسیب می بینند. از آنجایی که نه تنها سلول های تومور به سرعت در بدن تقسیم می شوند، بلکه سلول های سالم، یعنی غشاهای مخاطی و فولیکول های مو نیز به سرعت در بدن تقسیم می شوند، دومی نیز تحت تاثیر شیمی درمانی قرار می گیرند.

• جراحی

درمان به روش جراحی یعنی حذف یک تومور جامد. در این روش بافت آسیب دیده با منبعی از بافت سالم برداشته می شود. در مرحله بعد، بررسی بافت شناسی تومور برداشته شده انجام می شود تا پس از آن، اقدامات درمانی بیشتر در صورت لزوم لانجام شود.

• پرتو درمانی

در پرتودرمانی، پرتوهای فوتون یا پروتون از تومور عبور می کنند. بنابراین، DNA به درجات مختلف آسیب می بیند. سلول های تومور بسته به فاز چرخه سلولی در طول تابش، از آنجایی که پرتوها قبل از رسیدن به تومور از بافت‌های دیگر عبور می‌کنند، می‌توانند به عنوان یک عارضه جانبی باعث ناراحتی شوند، مانند رادیودرماتیت پس از تابش سینه یا مشکلات احتباس ادرار پس از تابش پروستات.

علاوه بر سه درمان کلاسیک سرطان، روش‌های جدیدی در عمل بالینی روزمره ظاهر شده‌اند که شامل موارد زیر میشوند:

• ایمونوتراپی
• درمان با رادیوداروها

ایمونوتراپی چگونه بر سرطان تأثیر می گذارد؟

سیستم ایمنی تأثیر قابل توجهی بر روند سرطان دارد، اما متأسفانه اکثر سرطان ها قادر به فرار از عملکرد سیستم ایمنی هستند. در این مورد از انکولوژیک استفاده می شود که در آن از روش های تحریک و جایگزینی استفاده می شود.

اصل عمل و اجرای مرحله ای ایمونوتراپی

از آنجایی که سیستم ایمنی یکی از موارد مهم در بدن ما محسوب میشود، ایمونوتراپی را میتوان به عنوان یک درمان بیولوژیکی تعریف کرد. وظیفه اصلی این روش مبتنی بر کمک به بدن در مبارزه با عوامل خارجی است. سلول های سرطانی اغلب به عنوان سلول های سالم ظاهر می شوند و آنها را برای مکانیسم های دفاعی ایمنی “نامرئی” می کند.

اما بطور کلی، آماده سازی ایمنی به شرح زیر است:

1-جستجوی سلول های تومور برای خنثی سازی بیشتر آنها.
2-بهبود توانایی سیستم ایمنی برای پاسخ به موقع به نئوپلازی.

هر نوع ایمونوتراپی با مکانیسم خاص خود پاسخ های دفاعی بدن را افزایش می دهد.

ابتدا بیمار تحت یک مطالعه ایمونوهیستوشیمی قرار می گیرد و آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمری انجام می شود (علاوه بر تعدادی آزمایش و معاینات اساسی). قبل از ایمونوتراپی، کلینیک آزمایش ژنتیک مولکولی ناپایداری تومور ریزماهواره را انجام می دهد و سپس بر اساس نتایج، داروها انتخاب می شده و دوز آنها محاسبه می شوند.
داروها اغلب به صورت داخل وریدی یا داخل محل تومور تجویز می شوند.

این تکنیک طرح های مختلفی را با چرخه های متناوب درمان و استراحت ارائه می دهد. استراحت برای ترمیم بدن بیمار ضروری است. مرحله درمانی شامل معرفی چندین دوز دارو به طور همزمان برای یک دوره زمانی معین است.
در طول کل دوره، پزشک وضعیت بیمار را برای ارزیابی مراقبت های مداوم سرطان و نظارت بر عوارض جانبی احتمالی تحت نظر دارد.