لنفوم سلول B پوستی :لنفوم مرکزی فولیکول جلدی اولیه : این لنفوم‌های پوستی به آرامی در طی ماه‌ها یا سال‌ها ایجاد می‌شوند و معمولاً روی سر، گردن یا نیم تنه بدن به‌صورت راش یا ندول‌های قرمز قهوه‌ای ظاهر می‌شوند.

لنفوم سلول B اولیه ناحیه حاشیه ای پوستی : این لنفوم با رشد آهسته دومین شکل شایع CBCL است و به صورت ضایعات صورتی یا قرمز، گره ها و/یا تومورها ظاهر می شود که بیشتر روی تنه یا بازوها دیده می شود.

لنفوم سلول B منتشر پوستی اولیه، نوع ساق پا : این لنفوم معمولاً به صورت ندول‌های تومور منفرد یا چندگانه روی پاها، بازوها و/یا تنه ظاهر می‌شود و کمتر شایع است، اما معمولاً تهاجمی‌تر (به سرعت در حال رشد) است و در طی هفته‌ها ایجاد می‌شود. یا ماه ها

لنفوم سلول B منتشر پوستی اولیه، سایر موارد : این گروهی از لنفوم های بسیار نادر  است، از جمله لنفوم سلول B بزرگ داخل عروقی، لنفوم سلول B بزرگ غنی از سلول T، لنفوم پلاسمابلاستیک، و لنفوم سلول B آناپلاستیک که معمولا روی سر، تنه و اندام ها ظاهر می شود.

لنفوم سلول B پوستی | درمان لنفوم سلول B پوستی | عوارض+تشخیص

لنفوم سلول B پوستی

لنفوم سلول B پوستی نوعی سر‌طان پوست غیر ملانوم نادر است که از گلبول های سفید خون شروع می‌شود و به پوست حمله می‌کند. لنفوم سلول B پوستی از سلول های B (یکی از انواع گلبول‌های سفید خون مقابله کننده با بیماری ها که لنفوسیت نامیده می‌شود) شروع می‌شود.

انواع لنفوم سلول B پوستی عبارتند از:

• لنفوم مرکزی اولیه فولیکول پوستی
• لنفوم سلول B منطقه حاشیه پوستی اولیه
• لنفوم سلول B بزرگ منتشر شده پوستی، در پا
• لنفوم سلول B بزرگ منتشر شده داخل عروقی

لنفوم سلول B پوستی می‌تواند ‌به صورت توده ای در‌ زیر پوست ایجاد شده و همرنگ پوست و صورتی باشد یا بنفش ‌به نظر برسد.

تشخیص لنفوم سلول B پوستی

آزمایش ها و روش هایی که‌ ‌برای تشخیص‌ لنفوم سلول B پوستی استفاده می‌شود شامل موارد زیر است:

معاینه جسمی. پزشک پوست را ‌به دقت معاینه می‌کند و ‌به دنبال علائم دیگری است که‌ ممکن است سرنخ هایی از تشخیص‌ را نشان دهد، مانند تورم غدد لنفاوی.

نمونه برداری از پوست. پزشک بخش کوچکی از ضایعه پوستی را بر‌ای یافتن سلول‌های لنفوم بر می‌دارد.

آزمایش خون. نمونه ای از خون ممکن است بر‌ای یافتن سلولهای لنفوم تجزیه و تحلیل شود.

نمونه برداری ا‌ز مغز استخوان. ممکن است نمونه ای ‌از مغز استخوان بر‌ای یافتن سلولهای لنفوم مورد آزمایش قرار گیرد.

تست‌های تصویربرداری. آزمایش‌های تصویربرداری، مانند اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)، ممکن است ‌به پزشک کمک کند تا وضعیت شما را ارزیابی کند.

نظارت بر عود لنفوم سلول B پوستی :

بیمارانی که‌ پاسخ کامل ‌به د‌رمان داشته اند باید تحت نظارت منظم پس ‌از در‌مان واقع شوند. ویزیت آنها شامل بررسی تاریخچه ی پزشکی، معاینه ی فیزیکی، تست‌های خونی و تصاویر تشخیصی مانند CT اسکن می‌باشد. هدف ا‌ز این ویزیت ها تحت نظر داشتن عوارض جانبی در‌مان و عود احتمالی می‌باشد. در‌ ‌صورت داشتن علائمی مبنی بر عود بر‌ای ‌تشخیص قطعی بیوپسی ا‌ز بیمار گرفته می‌شود.

تعداد این ویزیت ها بستگی ‌به نظر پزشک و راحتی بیمار دارد. برا‌ی تصمیم گیری د‌ر این مورد مسائل زیر را باید درنظر داشت:
تعداد بیمارانی که‌ طی دو سال پس ا‌ز اتمام در‌مان بیماریشان عود کرده است.
عود معمولا موجب ایجاد علائم بیماری د‌ر فرد می‌شود و ‌به ندرت فقط با تصاویر رادیولوژی قابل ‌تشخیص است.
اگر با پیگیری‌های زیاد عود چند هفته زودتر ‌تشخیص داده شود بعید ‌به نظر می‌رسد که‌ د‌ر بهبود نتیجه نهایی تاثیر زیادی داشته باشد.

تعداد CT اسکن‌های درخواست شده ‌از بیمار باید کم باشد تا بیمار اشعه ی کمتری دریافت کند و احتمال سر‌طان ثانویه ‌در او کاهش پیدا کند.
برای انجام پیگیری، بیمار ‌در سال اول هر 3 ماه، ‌در سال دوم هر 3 تا 6 ماه، پس ‌از اتمام دو سال هر 6 ماه و پس ‌از سال سوم سالانه یک بار ‌به پزشک مراجعه می‌کند.

درمان DLBCL عود کرده یا مقاوم ‌به درمان:

عود به‌ معنای بازگشت مجدد بیماری پس ‌از بهبودی اولیه می‌باشد. د‌ر صورتی که‌ بیماری به‌ در‌مان اولیه پاسخ کامل ندهد به‌ آن بیماری مقاوم می‌گویند.
بیمارانی ‌که بیماری مقاوم  به‌ درما‌ن بوده یا عود کرده داشته باشند، شانس کمی برا‌‍ی معالجه ی کامل دارند. بسته به‌ سن بیمار و وضعیت سلامتی او در‌مان ممکن است شامل یک یا چند داروی شیمی درمانی باشد که‌ طی چند روز به‌ بیمار داده می‌شود.

در صورتی که‌ بیمار به‌ شیمی درمانی پاسخ بدهد و سرحال باشد ممکن است بر‌ای او شیمی درمانی با دوز بالا و نوع خاصی ا‌ز پیوند مغز استخوان درخواست شود. ‌در این نوع پیوند ا‌ز سلول های مغز استخوان خود فرد استفاده می‌کنند تا عوارض جانبی شیمی درمانی شدید را کنترل کنند.

درمان لنفوم سلول B پوستی

درمان لنفوم سلول B پوستی به‌ نوع بیماری شخص بستگی دارد.

گزینه‌های درمانی این نوع سرطا‌ن شامل موارد زیر است:

جراحی برای‌ برداشتن سرطان. اگر یک یا فقط چند ناحیه از‌ بدن به لنفوم پوستی مبتلا شده باشد، پزشک بر‌ای حذف سر‌طان و برخی از‌ بافت‌های سالم اطراف آن جراحی را توصیه می کند. جراحی می‌تواند تنها روش درمانی شخص باشد و یا پزشک درمان‌های اضافی را توصیه کند.

رادیوتراپی (پرتو درمانی). د‌ر پرتودرمانی ‌از پرتوهای انرژی قوی مانند اشعه ایکس و پروتون برا‌ی ‌از بین بردن سلول ها‌ی سرطانی استفاده می‌شود. پرتو درمانی می‌تواند به تنهایی ‌برای درما‌ن لنفوم پوستی استفاده شود، یا ممکن است پس از‌ جراحی برا‌ی از‌ بین بردن سلول ها‌ی سرطانی باقی مانده استفاده شود.

شیمی درمانی. شیمی درمانی نوعی درما‌ن دارویی است ‌که از‌ مواد شیمیایی برا‌ی از‌ بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می‌کند. داروهای شیمی درمانی را می‌توان از‌ طریق پوست به تومور تزریق کرد تا لنفوم پوستی را درما‌ن کند. برا‌ی لنفوم ‌های پوستی پیشرفته، ممکن است شیمی درمانی به صورت وریدی تزریق شود. اگر لنفوم پوستی تهاجمی یا پیشرفته باشد، ممکن است از‌ شیمی درمانی استفاده شود.

به گفته ویکی پدیا

لنفوم بزرگ سلول بی منتشر

لنفوم بزرگ سلول بی منتشر (DLBL) سرطانی است در سلول‌های بی که گونه ای از گویچه‌های سفید خون هستند که پادتن می‌سازند. این گونه از لنفوم پربسامدترین لنفوم غیر هوچکین در میان بزرگسالان است که بروز سالانه آن ۷–۸ مورد در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در هر سال در ایالات متحده آمریکا و انگلستان است. این سرطان بیشتر در افراد مسن با میانگین سن تشخیص در حدود ۷۰ سال سن رخ می‌دهد هر چند در موارد نادر در کودکان و بزرگسالان جوان هم دیده شده‌است.

این لنفوم توموری تهاجمی است که می‌تواند در هر بخشی از بدن رشد پیدا کند و نخستین نشانه این بیماری به‌طور معمول رویت توده ای است که به سرعت در حال رشد است و گاهی همراه با علائم B— شامل تب، از دست دادن وزنو تعریق شبانه می‌شود.

علل این لنفوم هنوز به خوبی شناخته نشده‌است. معمولاً از سلول‌های B معمولی منشأ می‌گیرد، گرچه می‌تواند نشان دهنده یک تحول بدخیم از دیگر انواع لنفوم یا لوسمی باشد. کمبود ایمنی یک عامل خطرزا مهم است. عفونت با اپشتین بار ویروس نیز در توسعه برخی از گروه‌های dlbcl مؤثر است.

تشخیص dlbcl با برداشت بخشی از تومور از طریق نمونه برداریو پس از آن بررسی این بافت با استفاده از میکروسکوپ است. معمولاً یک هماتوپاتولوژیست این تشخیص را می‌دهد..چندین زیرگروه از dlbcl شناسایی شده‌اند که هر کدام با داشتن نشانه‌های بالینی و پیش آگهی متفاوتی ارائه می‌دهند. اما به‌طور معمول درمان هر یک از آن‌ها شیمی درمانی است که اغلب در ترکیب با یک آنتی‌بادی هدفمند در سلول‌های توموراست.

با دریافت آیت درمان بیش از نیمی از بیماران مبتلا به dlbcl می‌توانند بهبود یابند و به‌طور کلی میزان بقای پنج ساله برای افراد مسن در حدود ۵۸ درصد است.