لوسمی لنفوسیتی مزمن (سرطان خون) بیماری گلبول‌های قرمز، درمان های جدید لوسمی لنفوسیتی مزمن و بهترین راهکار ها برای لوسمی لنفوسیتی مزمن را در این مقاله بخوانید

لوسمی لنفوسیتی مزمن چیست|درمان جایگزین لوسمی لنفوسیتی مزمن

لوسمی لنفوسیتی مزمن چیست؟

لوسمی (سرطان‌خون) لنفوسیتی مزمن ، نوعی سرطان‌خون و مغز استخوان -بافت اسفنجی داخل استخوان ها که سلول‌های خونی در آن ساخته می شوند- است.

اصطلاح “مزمن” درسرطانخون لنفوسیتی مزمن ازاین واقعیت ناشی می شود که این نوع‌سرطان معمولاً نسبت به انواع دیگرسرطان خون، با سرعت کمتری پیشرفت می کند. اصطلاح “لنفوسیت” نیز ازسلول هایی که تحت تأثیر بیماری قرار گرفته اند – گروهی از گلبول‌های سفید خون به نام لنفوسیت ها  که به بدن درهنگام مبارزه با عفونت ها کمک می کنند- ناشی می شود.

سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن معمولاً افراد مسن‌را درگیر می کند. روش‌های درمانی مختلفی برای کمک به کنترل این بیماری وجود دارد.

علائم لوسمی لنفوسیتی مزمن

بسیاری ازافراد مبتلا به‌سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن، هیچ گونه علائم اولیه ندارند اما ممکن است که برخی‌از افراد، علائم و نشانه هایی مانند موارد زیر راتجربه کنند:

گره‌های لنفاوی بزرگ اما بدون درد

خستگی

تب

درد درقسمت فوقانی سمت چپ شکم که ممکن است به دلیل بزرگ شدن طحال ایجاد شده باشد

تعریق شبانه

کاهش وزن

عفونت‌های مکرر

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت داشتن علائم و نشانه‌های مداوم و نگران کننده، به پزشک مراجعه کنید.

علل لوسمی لنفوسیتی مزمن

پزشکان مطمئن نیستندکه روند شروع سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن چگونه است. تمام آنچه می دانند این است‌که اتفاقی منجر به ایجاد جهش ژنتیکی درDNA سلولهای خون ساز می شود. این جهش باعث می شودکه سلول‌های خونی، لنفوسیت های غیر طبیعی و غیرموثر تولید کنند.

فراتر ازبی اثر بودن، این لنفوسیت‌های غیرطبیعی همچنان زندگی می کنند و درهنگام مرگ لنفوسیت های طبیعی، تکثیر می شوند. لنفوسیت های غیرطبیعی درخون و اندام‌های خاص تجمع می یابند و درآنجا عوارضی راایجاد خواهند کرد.همچنین آنها ممکن است سلول های سالم رااز مغز استخوان خارج کرده و درتولید سلول‌های خونی طبیعی اختلال ایجاد کنند.

پزشکان و محققان درتلاش هستند مکانیسم دقیق ایجاد سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن را،درک کنند.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

عواملی‌که خطر سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن راافزایش دهند عبارتند از:

سن. این بیماری اغلب درافراد مسن رخ می‌دهد. به طور متوسط، افراد مبتلا به‌سرطان‌خون لنفوسیتیک مزمن ۷۰ ساله هستند.

نژاد.سفید پوستان بیشتراز افراد سایر نژاد ها به‌سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن مبتلا می‌شوند.

داشتن سابقه خانوادگی ابتلا به‌سرطان‌خون و مغز استخوان. سابقه خانوادگی سرطان‌خون لنفوسیتیک مزمن یا سایر سرطان‌های خون و مغز استخوان، خطر ابتلا به این بیماری راافزایش خواهد داد.

قرار گرفتن درمعرض مواد شیمیایی. برخی‌از علف کش ها و حشره کش ها  با افزایش خطر ابتلا به‌سرطان‌خون لنفوسیتیک مزمن درارتباط هستند.

عوارض لوسمی لنفوسیتی مزمن

سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن، عوارض زیر راایجاد خواهد کرد:

عفونت‌های مکرر. افراد مبتلا به‌سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن ممکن است عفونت‌های مکرر راتجربه کنند. دربیشتر موارد، این عفونت ها عفونت‌های شایع دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی هستند. اما گاهی ممکن است عفونت‌های جدی تری نیز ایجاد شود.

ایجاد شکل تهاجمی تر سرطان. درتعداد کمی‌از مبتلایان سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن، این بیماری ممکن است به شکل تهاجمی تری ازسرطان به نام لنفوم سلول B بزرگ، انتشار پیدا کنند. پزشکان گاهی اوقات آن راسندرم ریشتر می‌نامند.

افزایش خطر ابتلا به سایر سرطان‌ها. افراد مبتلا به سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن درمعرض خطر ابتلا به انواع دیگر سرطان‌از جمله سرطان‌پوست مانند ملانوم و سرطان‌های ریه و دستگاه گوارش هستند.

مشکلات سیستم ایمنی بدن. تعداد کمی‌از افراد مبتلا به سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن ممکن است به یک مشکل سیستم ایمنی مبتلا شوندکه باعث می‌شود سلول‌های سیستم ایمنی بدن به اشتباه گلبول‌های قرمزخون یا پلاکت ها را مورد حمله قرار دهند.

تشخیص لوسمی لنفوسیتی مزمن

آزمایش خون

آزمایش ها و روش هایی که‌برای تشخیص سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن استفاده می‌شود شامل آزمایش‌خون است که‌برای بررسی موارد زیر انجام می‌شود:

شمارش تعداد سلول‌های نمونه خون. برای شمارش تعداد لنفوسیت‌های نمونه خون، از شمارش کامل سلول‌های خونی استفاده می‌شود. تعداد زیادی سلول B (نوعی لنفوسیت)  نشان دهنده سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن می‌باشد.

تعیین نوع لنفوسیت درگیر شده. آزمایشی به نام فلوسیتومتری یا ایمونوفنوتیپ به پزشک کمک می‌کند تا تشخیص دهدکه آیا تعداد زیاد لنفوسیت ها به دلیل وجود سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن هست یا به دلیل اختلال خونی متفاوت و یا واکنش بدن فرد بیمار به یک روند دیگر مانند عفونت.

در صورت وجود لوسمی لنفوسیتی مزمن، فلوسیتومتری به تجزیه و تحلیل سلول‌های لوسمی از نظر ویژگی هایی که به پیش بینی میزان سرطانی شدن سلول ها کمک می‌کند، کمک خواهد کرد.

تجزیه و تحلیل لنفوسیت‌ها برای ناهنجاری‌های ژنتیکی. آزمایشی به نام فلوئورسانس درهیبریداسیون درجا، برای‌جست و جو ناهنجاری ها، کروموزوم‌های داخل لنفوسیت‌های غیرطبیعی رابررسی می‌کند. پزشکان گاهی اوقات ازاین اطلاعات برای تعیین پیش آگهی فرد بیمار و کمک به انتخاب روش درمانی استفاده می‌کنند.

سایر آزمایش ها

در برخی موارد، پزشک آزمایش ها و روش‌های اضافه تری رامانند موارد زیر، برای‌کمک به‌ تشخیص،  توصیه خواهد کرد:

آزمایش هایی‌از سلول‌های سرطان‌خون که‌در آن به دنبال ویژگی هایی که می‌توانند درپیش آگهی فرد بیمار تأثیر بگذارند، هستند.

نمونه برداری (بیوپسی) و آسپیراسیون مغز استخوان

آزمایش‌های تصویربرداری مانند سی تی اسکن و پت اسکن

مرحله بندی بیماری

به محض تأیید تشخیص، پزشک میزان (مرحله) لوسمی مزمن لنفوسیتی فرد بیمار راتعیین خواهد کرد. پزشک‌از اطلاعات مربوط به سرطان‌بیمار برای تعیین مرحله بیماری – ابتدایی، متوسط ​​یا پیشرفته – استفاده می‌کندکه پیشرفت لوسمی لنفوسیتیک مزمن رانشان می‌دهند.

به طور کلی، افراد مبتلا به این بیماری درمراحل اولیه نیازی به درمان فوری نخواهند داشت اما افرادی که‌در مراحل متوسط ​​و پیشرفته بیماری قرار دارند، به درمان فوری نیاز پیدا خواهند کرد.

درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن

گزینه‌های درمانی برای‌سرطان‌خون لنفوسیتیک مزمن به عوامل مختلفی مانند مرحله سرطان، علائم و نشانه هایی که‌فرد بیمار تجربه می‌کند و سلامت عمومی و ترجیحات فرد بیمار، بستگی دارد.

ممکن است در مراحل اولیه به درمان لازم نباشد

افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن درمراحل اولیه معمولاً درمانی را‌دریافت نمی کنند. مطالعات نشان داده اندکه درمان زودهنگام، عمر افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن درمراحل اولیه‌را افزایش نخواهد داد.

پزشکان به جای اینکه عوارض جانبی و احتمالی راقبل از نیاز به برطرف کردن آنها، برطرف کنند، بادقت وضعیت بیماران راکنترل می‌کنند و درمان رابه زمانی‌که بیماری به شدت شروع به پیشرفت کرد، موکول خواهند کرد.پزشکان این پروسه را انتظار توام بامراقبت نامیده اند. جراحی سرطان از موارد درمان برای این بیماری نیست.

پزشک همچنین یک برنامه چکاپ برای فرد بیمار برنامه ریزی می‌کند.بیماران نیزبرای کنترل بیماری شان می‌بایست هر چند ماه یکبار به پزشک خود مراجعه کرده و آزمایش‌خون بدهند.

درمان افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن درمراحل اولیه فقط‌از طریق آزمایش‌های بالینی ارائه می‌شود. مطالعاتی‌که ارزیابی می‌کنند آیا درمان زود هنگام مفید است یا خیر، می‌تواند گزینه ای برای افراد مبتلا به بیماری درمراحل اولیه باشدکه خطر پیشرفت بالایی نیز دارد. درمورد گزینه‌های مورد نظر خود باپزشک خود صحبت کنید.

درمان برای مراحل متوسط ​​و پیشرفته بیماری

پزشک‌از مرحله لوسمی مزمن لنفوسیتیک، نتایج آزمایش‌های مختلف -از جمله تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی سلول‌های سرطانی – و سلامت عمومی فرد بیمار، برای تعیین درمان مناسب، استفاده خواهد کرد.

اگر پزشک تشخیص دهدکه لوسمی لنفوسیتی مزمن درحال پیشرفت است یا درمراحل متوسط ​​یا پیشرفته است، گزینه‌های درمانی زیر راتوصیه خواهد کرد:

شیمی درمانی.شیمی درمانی نوعی درمان دارویی است‌که سلول هایی‌که رشد سریعی دارند ازجمله سلول‌های سرطانی رااز بین می‌برد. از‌درمان‌های شیمی درمانی می‌توان بصورت وریدی و یا به شکل قرص، استفاده کرد. بسته به شرایط بیمار، پزشک ممکن است از یک داروی شیمی درمانی یا ترکیبی ازآن‌ها، استفاده کند.

درمان دارویی هدفمند. داروهای هدفمند برای استفاده ازآسیب پذیری‌های خاص سلول‌های سرطانی، طراحی شده اند. سلول‌های سرطانی، مورد آزمایش قرار می‌گیرند تا مشخص شود کدام یک‌از داروها می‌توانند برایشان مفید واقع شوند.

ایمنی درمانی. دراین نوع درمان، ازسیستم ایمنی بدن برای مقابله باسرطان استفاده می‌کنند.ایمنی درمانی، شناسایی سلول‌های سرطانی را‌برای سیستم ایمنی بدن، آسان تر می‌کند و یا به سلول‌های سیستم ایمنی بدن، مبارزه باسلول‌های سرطانی را آموزش می‌دهد.

پیوند مغز استخوان. درپیوند مغز استخوان که‌به آن پیوند سلول‌های بنیادی نیز گفته می‌شود، از داروهای شیمی درمانی قوی برای‌از بین بردن سلول‌های بنیادی مغز استخوان‌که لنفوسیت‌های بیمار را ایجاد می‌کنند، استفاده می‌شود. سپس سلول‌های بنیادی سالم ازیک دهنده بزرگسال به‌خون افراد بیمار، به صورتی که‌این سلول ها بتوانند به سمت مغز استخوان حرکت کنند و سلول‌های خونی سالم راتولید کنند، تزریق خواهد شد.

هم زمان باگسترش ترکیبات دارویی جدید، کاربرد پیوند مغز استخوان‌در درمان سرطان،خون لنفوسیتیک مزمن کمتر شده است.البته همچنان درموارد خاص به عنوان یک گزینه درمانی به کار خواهد رفت.

درمان ها ممکن است به تنهایی یادر ترکیب بایکدیگر استفاده شوند.

مراقبت های حمایتی

پزشک به صورت مرتب به ملاقات بیماران می‌رود تا درصورت بروز عوارض احتمالی، اوضاع راکنترل کند. اقدامات مراقبتی حمایتی به جلوگیری از ایجاد علائم یا تسکین آنها کمک خواهد کرد.

مراقبت‌های حمایتی شامل موارد زیر می‌باشند:

غربالگری سرطان. پزشک، خطر ابتلا به سایر انواع سرطان‌ها را ارزیابی می‌کند و انجام غربالگری رابرای یافتن علائم سایر سرطان‌ها توصیه خواهد کرد. به عنوان مثال، پزشک ممکن است انجام معاینه پوستی راهر یک سال یا دو سال یک باربرای یافتن علائم‌سرطان پوست، توصیه کند.

واکسیناسیون برای‌جلوگیری ازعفونت. پزشک، ممکن است واکسیناسیون‌های خاصی را‌برای کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های مختلف مانند ذات الریه و آنفلوانزا تجویز کند.

نظارت بر سایر بیماری ها. پزشک، معاینه منظمی را‌برای نظارت بر سلامتی بیماران درحین و بعداز درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن توصیه خواهد کرد.

درمان های جایگزین برای لوسمی لنفوسیتی مزمن

هیچ گونه درمان جایگزینی برای‌درمان سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن اثبات نشده است.

درمان‌های جایگزین برای کنار آمدن با خستگی

برخی‌از روش‌های درمانی جایگزین، به بیماران کمک خواهد کرد تا ازپس خستگی که معمولاً درافراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتیک مزمن تجربه می‌شود، بر بیایند. پزشک باکنترل دلایل اساسی می‌تواند این نوع خستگی رادرمان کند اما اغلب داروها به تنهایی کافی نیستند و پزشک روش‌های درمانی جایگزین زیر رانیز توصیه خواهد کرد:

• ورزش
• ماساژ
• مراقبه
• تکنیک‌های آرامش بخش
• یوگا

در مورد گزینه‌های مورد نظر خود با پزشکتان صحبت کنید. باکمک یکدیگر توانید برنامه ای تنظیم کنید تا درکنار آمدن باخستگی به شما کمک کند.

عصاره چای سبز برای افراد مبتلا به‌سرطان خون در مراحل اولیه

نوعی عصاره چای سبز، نویدی درآزمایش‌های بالینی اولیه برای‌درمان لوسمی لنفوسیتیک مزمن نشان داده است. تحقیقات آزمایشگاهی مشخص کردکه ترکیبی درعصاره چای سبز به نام EGCG می‌تواند سلول‌های رااز بین ببرد. مطالعه روی افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن درمراحل اولیه نشان دادکه EGCG به شکل قرص، برخی علائم بیماری راکاهش می‌دهد. اما آزمایش‌های چای سبز قطعی نبوده و این موضوع نیاز به مطالعه بیشتر دارد تا پزشکان درمورد کارایی این روش درمانی توافق کنند.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

لوسمی لنفوسیتی مزمن به طور معمول یک سرطان‌با رشد آهسته است‌که ممکن است به درمان نیازی نداشته باشد. اگرچه برخی از افراد این نوع سرطان‌را “خوش خیم” می‌دانند اما این امر، تشخیص آن‌را آسان تر نخواهد کرد.

اگرچه ممکن است درابتدا از‌تشخیص این بیماری، شوکه و مضطرب شوید اما درنهایت روش خود رابرای مقابله با‌سرطان‌خون لنفوسیتی مزمن پیدا خواهید کرد. تا آن زمان سعی کنید:

درباره‌سرطان خود به اندازه کافی اطلاعات کسب کنید تا بهتر بتوانید درباره مراقبت ازخود تصمیم بگیرید. سوالات مورد نظرتان‌را یادداشت کنید تا قبل ازهر قرار ملاقات ازپزشک خود بپرسید و همچنین درکتابخانه محلی و اینترنت به دنبال اطلاعات باشید.

از پشتیبانی و حمایت اعضای خانواده و دوستانتان استفاده کنید. برای داشتن حمایت خانواده و دوستانتان، باآنها درارتباط باشید. صحبت درمورد تشخیص بیماری دشوار است و هنگام دادن این خبر احتمالاً با واکنش‌های مختلفی روبرو خواهید شد. اما صحبت‌در مورد تشخیص و انتقال اطلاعات‌در موردسرطان می‌تواند به شما کمک کند.همچنین پیشنهاداتی که‌از طرف دیگران به شما داده می‌شود نیز می‌توانند موثر واقع شوند.

با سایر افرادی که‌در گذشته به‌سرطان مبتلا بوده اند، ارتباط برقرار کنید. عضویت دریک گروه پشتیبانی چه بصورت حضوری و چه به صورت اینترنتی، مفید می‌باشد. عضویت دریک گروه حمایتی‌از افرادی که‌به بیماری شما مبتلا هستند، می‌تواند منبع اطلاعات مفید، نکات عملی و تشویق باشد.

روش‌های کنار آمدن با ذات مزمن و آزار دهنده بیماری راکشف کنید. افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن، احتمالاً باآزمایش ها و نگرانی‌های مداوم درمورد شمارش گلبول‌های سفیدخون مواجه خواهند شد.انجام برخی از فعالیت‌های آرامش بخش مانند یوگا، ورزش یا باغبانی، به آنها کمک خواهد کرد.در صورتی که‌برای مقابله باچالش عاطفی این بیماری مزمن به کمک نیاز دارید، با یک مشاور، درمانگر یا مددکار اجتماعی صحبت کنید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

در صورت داشتن علائم و نشانه‌های نگران کننده، ابتدا به پزشک خانوادگی تان مراجعه نمایبد. اگر پزشک تشخیص دهد که‌به لوسمی لنفوسیتی مزمن مبتلا هستید، شما را به یک پزشک متخصص بیماری‌های خون‌و مغز استخوان (متخصص خون) ارجاع خواهد داد.

از آنجاکه زمان ملاقات با پزشک مختصر می‌باشد و اغلب موضوعات زیادی برای صحبت کردن وجود دارد، بهتر است که‌برای آن، کاملاً آماده باشید. دراینجا برخی‌از اطلاعات برای‌کمک به آماده شدن و همچنین این‌که می‌بایست چه انتظاری از‌پزشک خود داشته باشید، آورده شده است.

آنچه می‌توانید انجام دهید

از هرگونه محدودیت پیش‌از قرار ملاقات آگاه باشید. درزمان تعیین وقت، حتماً سوال کنید‌که آیا بایداز قبل محدودیتی مانند محدودیت‌در رژیم غذایی رارعایت کنید یا خیر.

• اطلاعات شخصی اصلی تان رایادداشت نمایید ازجمله استرس‌های عمده یا تغییرات اخیر درزندگی تان.
• لیستی‌از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل‌های مصرفی تان تهیه کنید.
• یکی‌از اعضای خانواده یا دوستانتان راهمراه باخود ببرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده توسط پزشک‌در هنگام قرار ملاقات، دشوار می‌باشد. شخصی‌که شمارا همراهی می‌کند ممکن است مواردی که‌فراموش کرده اید رابه خاطر سپرده باشد.
• سوالاتی که‌می خواهید از پزشکتان بپرسید رایادداشت کنید.

زمان ملاقات شما باپزشک محدود است ، بنابراین تهیه لیستی ازسوالات می‌تواند به شما کمک کند تااز وقت مشترک خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت اتمام زمان، سوالات خود رااز مهمترین تا کم اهمیت ترین آنان لیست کنید.

در مورد لوسمی لنفوسیتی مزمن، برخی‌از سوالات اساسی عبارتند از:

• نتایج آزمایش من به چه معناست؟
• آیا  به درمان فوری نیاز دارم؟
• اگر من درحال حاضر درمان را شروع نکنم آیا این گزینه‌های درمانی من درآینده محدود می‌شود؟
• آیا باید آزمایش‌های اضافه تری انجام دهم؟
• گزینه‌های درمان من چه هستند؟
• عوارض جانبی مرتبط با هر یک‌از گزینه‌های درمانی چیست؟
• آیا یک روش درمانی وجود دارد که مختص بیماری من باشد؟
• درمان چه تاثیری بر زندگی روزمره من دارد؟
• من مبتلا به بیماری‌های دیگری نیز هستم. چگونه می‌توانم آنها رابه بهترین شکل با هم مدیریت کنم؟
• آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود داردکه بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟
• علاوه بر سوالاتی که‌برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، درپرسیدن هرگونه سوال دیگری که‌در هنگام ملاقات برایتان پیش آمده است نیز تردید نکنید.

از پزشک چه انتظاری می رود

پزشک احتمالاً تعدادی سوال ازشما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها، زمان زیادی را‌برای پرسیدن سایر سوالاتی‌که می‌خواهید به آنها بپردازید را فراهم خواهد کرد. پزشک احتمالاً برخی ازسوالات زیر رااز شما خواهد پرسید:

• اولین بار ازچه زمانی علائمتان را تجربه کردید؟
• آیا علائمتان مداوم بوده اند یا گاه به گاه؟
• شدت علائمتان درچه حد است؟
• فکر می‌کنید چه مواردی علائمتان رابهبود می‌بخشد؟
• فکر می‌کنید چه مواردی علائمتان‌را تشدید می‌کنند؟