لنفوم هوچکین چیست + تعریف سرطان نلنفوم هوچکین

لنفوم هوچکین یا بیماری هوچکین با تکثیر کنترل نشده لنفوسیت های B غیرطبیعی به نام سلول های رید-استرنبرگ مرتبط است.

سلول های B زیرگروهی از گلبول های سفید بالغ هستند. آنها در مغز استخوان ساخته می شوند و سپس در خون و سیستم لنفاوی، که شامل غدد لنفاوی است، گردش می کنند. آنها نقش مهمی در ایمنی، به ویژه از طریق تولید آنتی بادی دارند. در زمینه لنفوم هوچکین، لنفوسیت های B غیر طبیعی یا سلول های رید استرنبرگ ترجیحاً در غدد لنفاوی و همچنین طحال، مغز استخوان و سایر اندام ها تجمع می یابند.

علل لنفوم هوچکین به وضوح شناسایی نشده است. عوامل خطر خاصی گزارش شده است، به عنوان مثال ویروس مسئول مونونوکلئوز (ویروس اپشتین بار). عوامل ژنتیکی نیز می توانند در این امر دخیل باشند.

این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد اما بیشتر در نوجوانان و جوانان دیده می شود. این نشان دهنده 15 تا 30 درصد لنفوم های بدخیم در کودکان و کودکان 5 تا 10 درصد از بیماران مبتلا به بیماری هوچکین، در تمام سنین را تشکیل می دهد. بیش از 90 درصد از کودکان مبتلا به بیماری هوچکین تحت درمان نتیجه مطلوبی دارند.

لنفوم هوچکین چگونه تشخیص داده می شود؟

لنفوم هوچکین با بزرگ شدن غدد لنفاوی، اغلب در گردن، خود را نشان می دهد. این گره ها دردناک نیستند و رشد آنها کند است. در برخی موارد با کاهش وزن، خستگی، تعریق شبانه، تب و خارش همراه است.

این علائم را علائم عمومی می نامند. گاهی اوقات، زمانی که غدد لنفاوی بزرگ هستند، می توانند اندام های مجاور را تحت فشار قرار دهند و به عنوان مثال زمانی که در قفسه سینه قرار دارند، باعث سرفه و یا مشکل در تنفس می شوند.

تشخیص رسمی لنفوم هوچکین بر اساس بیوپسی است، یعنی نمونه برداری از بافت یکی از غدد لنفاوی غیر طبیعی. این نمونه سپس توسط پاتولوژیست در جستجوی سلول های رید استرنبرگ زیر میکروسکوپ بررسی می شود که وجود آن ها تشخیص را تایید می کند.

هنگامی که تشخیص مشخص شد، لازم است یک ارزیابی گسترشی انجام شود، یعنی چندین معاینه برای تعیین مکان های مختلف بیماری و مرحله تکامل آن. به عنوان یک قاعده کلی، عکسبرداری با اشعه ایکس قفسه سینه، سونوگرافی شکم، سی تی اسکن گردن، قفسه سینه، شکم و لگن و همچنین اسکن PET (توموگرافی گسیل پوزیترون) ضروری است.

دومی امکان برجسته کردن کانون های فعال لنفوم هوچکین را فراهم می کند. آزمایش خون نیز برای بررسی علائم التهاب بیولوژیکی انجام خواهد شد.

راه های درمان لنفوم هوچکین چیست؟

• شیمی درمانی
• رادیوتراپی
• عمل جراحی
• گاهی اوقات پیوند سلول های بنیادی

با شیمی درمانی ، با یا بدون پرتودرمانی ، اکثر افراد مبتلا به لنفوم هوچکین می توانند درمان شوند.

قبل از درمان و در صورت امکان، باید به مردان فرصت داده شود تا اسپرم خود را در بانک اسپرم ذخیره کنند و زنان باید گزینه های حفظ باروری خود را با متخصص انکولوژی و یک متخصص باروری در میان بگذارند.

شیمی درمانی با یا بدون رادیوتراپی

شیمی درمانی در تمام مراحل بیماری استفاده می شود. معمولاً از چندین عامل شیمی درمانی استفاده می شود. چندین ترکیب را می توان استفاده کرد و ممکن است شامل داروهای ایمونوتراپی نیز باشد. داروهای ایمونوتراپی حاوی آنتی بادی هایی هستند که به سلول های سرطانی حمله می کنند.

رادیوتراپی ناحیه آسیب دیده (رادیوتراپی که فقط در نواحی آسیب دیده بدن متمرکز شده است، که از قرار گرفتن مناطق سالم در معرض تشعشع جلوگیری می کند) را می توان پس از شیمی درمانی اضافه کرد. رادیوتراپی عموماً به صورت سرپایی و در طی تقریباً 3 تا 4 هفته انجام می شود.

حدود 85 درصد از افراد مبتلا به لنفوم مرحله I یا II با شیمی درمانی به تنهایی یا همراه با رادیوتراپی موضعی درمان می شوند. میزان بهبودی مرحله III بین 70 تا 80 درصد است. میزان بهبودی در مرحله IV، اگرچه نه چندان بالا، بیش از 60 درصد است.

اگرچه شیمی درمانی به طور قابل توجهی شانس بهبودی را افزایش می دهد، اما عوارض جانبی آن می تواند جدی باشد. داروها می توانند باعث شوند:

• عقیمی موقت یا دائمی
• افزایش خطر عفونت
• آسیب احتمالی به سایر اندام ها مانند قلب یا ریه ها
• ریزش موی برگشت پذیر

استراتژی های پس از درمان

پس از رادیوتراپی، خطر سرطان هایی مانند سرطان ریه، سینه یا معده افزایش می یابد و 10 سال یا بیشتر پس از درمان در اندام هایی که تحت تابش قرار گرفته اند، رخ می دهد. لنفوم غیر هوچکین و لوسمی ‌ها می ‌توانند سال‌ها پس از درمان موفقیت‌ آمیز لنفوم هوچکین، بدون توجه به درمان مورد استفاده، در برخی افراد ایجاد شوند.

فردی که پس از درمان اولیه در حال بهبودی است اما پس از آن عود می کند (سلول های لنفوم برمی گردند)، همچنان می تواند با درمان دیگری درمان شود.

میزان درمان برای افرادی که  در آن ها بیماری عود می کنند حداقل 50 درصد است. میزان درمان زمانی که عود در 12 ماه اول پس از درمان اولیه رخ می دهد بسیار کم است، در حالی که این میزان زمانی که عود دیرتر اتفاق می افتد بیشتر می شود.

افرادی که پس از درمان اولیه بیماریشات عود می کنند معمولاً شیمی درمانی به اصطلاح “نجات” و به دنبال آن شیمی درمانی با دوز بالا و پیوند سلول های بنیادی اتولوگ ، یعنی سلول های بنیادی خود را دریافت می کنند.

شیمی درمانی با دوز بالا همراه با پیوند سلول های بنیادی معمولاً یک روش بی خطر است و کمتر از 1٪ تا 2٪ احتمال مرگ ناشی از درمان را دارد. داروهای ایمونوتراپی نیز برای درمان افرادی که عود می کنند استفاده می شود.

در پایان درمان، مشاوره ها و معاینات پزشکی به طور منظم برای جلوگیری از عود لنفوم (مانیتورینگ پس از درمان) برای یک دوره 5 ساله انجام می شود. آزمایشاتی که معمولاً انجام می شود آزمایش خون و سی تی اسکن قفسه سینه و لگن است.

اگر فرد پرتودرمانی شده باشد، ماموگرافی یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) از پستان‌ها و اسکن تیروئید نیز برای بررسی عدم ایجاد سرطان جدید در این اندام‌ها انجام می‌شود.

چگونه لنفوم هوچکین ایجاد می شود؟

لنفوم هوچکین سرطانی از لنفوسیت‌های غیرطبیعی (نوعی گلبول سفید) است که نفوذ کرده و غدد لنفاوی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بافت‌های لنفاوی در سراسر بدن به هم متصل هستند و مسیری را برای لنفوسیت‌های سرطانی فراهم می‌کنند. در نتیجه، لنفوم هوچکین اغلب از یک گره لنفاوی به غده لنفاوی دیگر در سراسر بدن پخش می شود. بر خلاف سایر لنفوم ها، لنفوم هو چکین به ترتیب از یک گره لنفاوی به گره لنفاوی بعدی گسترش می یابد و به ندرت ناحیه ای را از دست می دهد . لنفوم هوچکین همچنین می تواند به سایر نواحی و اندام های خارج از سیستم لنفاوی گسترش یابد.