تومورهای هیپوفیز در غده هیپوفیز ایجاد شده و عملکرد بدن را مختل می کنند،که بیشتر تومورهای هیپوفیز تومور های خوش خیم و قابل درمان که گزینه های مختلفی وجود دارد

تومورهای هیپوفیز راه درمان آن| تومورهای هیپوفیز درکدام قسمت

تومورهای هیپوفیز ، تومورهای غیر عادی هستند که در غده هیپوفیز  ایجاد می‌شوند. برخی از تومورهای هیپوفیز منجر به افزایش مقدار هورمون‌های تنظیم کننده عملکردهای مهم بدن، می‌شوند. همچنین برخی از تومورهای هیپوفیز می توانند باعث شوند که غده هیپوفیز سطح کمتری از هورمون ها را تولید کند.

بیشتر تومورهای هیپوفیز ، تومور‌های غیرسرطانی (خوش خیم) (آدنوم) هستند. آدنوم ‌در غده هیپوفیز یا بافت‌های اطراف آن باقی می‌ماند و ‌به سایر قسمت‌های بدن گسترش نخواهد یافت.

گزینه‌های مختلفی برای درمان تومورهای هیپوفیز مانند برداشتن تومور، کنترل رشد آن و کنترل سطح هورمون‌های فرد بیمار ‌با داروها، موجود است.همچنین ممکن است‌که پزشک در‌ دوره‌های زمانی خاص بر روند بیماری نظارت داشته باشد.

علائم تومورهای هیپوفیز

همه تومورهای هیپوفیز ، علائمی ایجاد نخواهند کرد.این تومورها گاهی اوقات به‌صورت تصادفی ‌درحین یک آزمایش تصویربرداری مانند ام آر آی یا سی تی اسکن که‌به دلایل دیگری انجام شده اند، مشخص می‌شوند. تومورهای هیپوفیز ی که‌ هورمون تولید می‌کنند (فعال) بسته ‌به نوع هورمونی ‌که تولید می‌کنند، علائم و نشانه‌های مختلفی ایجاد خواهند کرد. علائم و نشانه‌های تومورهای هیپوفیزی ‌که هیچ گونه هورمونی نمی سازند (غیرفعال) ‌به رشد آنها و فشاری که‌به سایر ساختارها وارد می‌کنند مربوط می‌شود.

تومورهای بزرگ هیپوفیز – آنهایی ‌که اندازه آنها حدود ۱ سانتی متر یا بزرگتر است – به‌عنوان ماکروآدنوم شناخته می‌شوند. تومورهای کوچکتر را میکروآدنوم می‌نامند. ماکروآدنوم ها به‌ دلیل اندازه شان می‌توانند به‌ غده هیپوفیز طبیعی و ساختارهای مجاورشان فشار وارد کنند.

علائم و نشانه های مربوط به فشار تومور

علائم و نشانه‌های فشار ناشی از تومور هیپوفیز عبارتند از:

سردرد

از دست دادن بینایی مخصوصاً ازدست دادن بینایی محیطی

علائم مربوط به‌ تغییرات سطح هورمون

تومورهای بزرگ می‌توانند باعث کمبود هورمون شوند. علائم و نشانه‌های این عارضه عبارتند از:

تهوع و استفراغ

ضعف

احساس سرما

کاهش دوره‌های قاعدگی یااز بین رفتن آن

اختلال درعملکرد جنسی

افزایش مقدار ادرار

کاهش یا‌ افزایش وزن ناخواسته

افزایش عملکرد

عملکرد تومورهای هیپوفیز باعث تولید بیش ازحد برخی از‌ هورمون ها می‌شود. انواع مختلف تومورهای عملکردی درغده هیپوفیز، علائم و نشانه‌های خاصی ایجاد می‌کنند و گاهی اوقات نیز ترکیبی از‌ همه این علائم ایجاد خواهد شد.

تومورهای ترشح کننده هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (ACTH)

تومورهای ACTH، هورمون آدرنوكورتیكوتروپین را كه غدد فوق كلیوی را تحریک كرده و هورمون كورتیزول را تولید می‌كند، ایجاد خواهند کرد. سندرم کوشینگ درنتیجه تولید بیش ازحد کورتیزول درغدد فوق کلیه، بوجود می‌آید. علائم و نشانه‌های احتمالی سندرم کوشینگ عبارتند از:

تجمع چربی درناحیه میانی و فوقانی پشت فرد بیمار

گرد شدن بیش ازحد صورت

ضعیف شدن دست و پا ‌با ضعف عضلانی

افزایش فشار خون

افزایش قند خون

آکنه

ضعیف شدن استخوان

کبودی

ترک‌های پوستی

اضطراب، تحریک پذیری یا‌ افسردگی

تومورهای ترشح کننده هورمون رشد

این تومورها هورمون رشد اضافی (آکرومگالی) تولید می‌کنند ‌که می‌تواند باعث موارد زیر شود:

درشت و خشن شدن اجزا صورت

بزرگ شدن دست و پا

افزایش تعریق

افزایش قند خون

مشکلات قلبی

درد مفاصل

نامرتب شدن دندان ها

افزایش موهای بدن

در این عارضه، کودکان و نوجوانان خیلی سریع رشد می‌کنند و قد بسیار بلندی نیز خواهند داشت.

تومورهای ترشح کننده پرولاکتین

تولید بیش ازحد پرولاکتین از‌ تومور هیپوفیز (پرولاکتینوما) می‌تواند باعث کاهش سطح طبیعی هورمون‌های جنسی – استروژن درزنان و تستوسترون درمردان شود.افزایش پرولاکتین درخون به‌طور متفاوتی بر مردان و زنان تأثیر می‌گذارد.

در زنان، پرولاکتینوما باعث موارد زیر می‌شود:

دوره‌های قاعدگی نامنظم

فقدان دوره‌های قاعدگی

ترشحات شیری ا‌ز پستان ها

در مردان، تومور تولید کننده پرولاکتین ممکن است باعث هیپوگنادیسم مردان شود. علائم و نشانه ها نیز شامل موارد زیر خواهد بود:

اختلال درنعوظ

کاهش تعداد اسپرم

از دست دادن میل جنسی

رشد پستان

تومورهای ترشح کننده هورمون تحریک کننده تیروئید

هنگامی ‌که تومور هیپوفیز بیش ازحد هورمون تحریک کننده تیروئید تولید کند، غده تیروئید نیز مقدار زیادی از‌ هورمون تیروکسین را تولید خواهد کرد ‌که دلیلی نادر برای پرکاری تیروئید است. پرکاری تیروئید، متابولیسم بدن راتسریع می‌کند و باعث ایجاد موارد زیر خواهد شد:

کاهش وزن

ضربان قلب سریع یا‌ نامنظم

عصبی ‌یا تحریک پذیری

حرکات مکرر روده

تعریق مفرط

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت داشتن علائم و نشانه‌های مرتبط با‌ تومور هیپوفیز، به‌پزشک خود مراجعه نمایید.درمان تومورهای هیپوفیز اغلب می‌تواند باعث بازگشت سطح هورمون به‌حالت طبیعی و کاهش علائم و نشانه‌های درفرد بیمار شود.

در صورتی که‌از وجود نئوپلازی غدد درون ریز متعدد، نوع ۱ (MEN 1) درخانواده تان اطلاع دارید، درمورد آزمایش‌های دوره ای که‌ ممکن است‌به تشخیص تومور هیپوفیز کمک کند، ‌با پزشک خود صحبت کنید.

علل تومورهای هیپوفیز

علت رشد غیر قابل کنترل سلول ها درغده هیپوفیز ‌که باعث ایجاد تومور می‌شود، ناشناخته باقی مانده است.

غده هیپوفیز یک غده لوبیایی شکل کوچک است که‌در پایه مغز، تا حدی درپشت بینی و بین گوش قرار دارد.این غده ‌با وجود اندازه کوچکی که‌ دارد، تقریباً روی همه قسمت‌های بدن، تأثیر می‌گذارد. هورمون‌های تولید شده توسط این غده به‌تنظیم عملکردهای مهم بدن مانند رشد، فشار خون و تولید مثل، کمک خواهند کرد.

درصد کمی از‌ تومور‌های هیپوفیز بصورت ژنتیکی منتقل می‌شود اما بیشتر آنها هیچ گونه عامل ارثی مشخصی ندارند. هنوز هم دانشمندان گمان می‌کنند تغییرات ژنتیکی نقش مهمی درچگونگی ایجاد تومورهای هیپوفیز دارند.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

در افرادی ‌که سابقه خانوادگی از‌ برخی‌از بیماری‌های وراثتی مانند نئوپلازی غدد درون ریز متعدد نوع 1 (MEN 1) دارند، خطر ابتلابه تومورهای هیپوفیز بیشتر است.در MEN 1، تومورهای متعدد درغدد مختلف سیستم غدد درون ریز رخ می‌دهد. آزمایش ژنتیکی برای این اختلال در‌ دسترس است.

عوارض تومورهای هیپوفیز

تومورهای هیپوفیز معمولاً رشد و گسترش زیادی ندارند. با‌ این وجود آنها می‌توانند سلامتی فرد راتحت تأثیر قرار دهند و باعث ایجاد موارد زیر شوند:

کاهش بینایی. تومور هیپوفیز می‌تواندبه اعصاب بینایی فشار وارد کند.

کمبود دائمی هورمون. وجود تومور هیپوفیز یا‌از بین بردن آن ممکن است‌به طور دائمی میزان هورمون بیمار راتغییر دهد ودر نهایت نیاز به‌مصرف داروهای هورمونی جایگزین باشد.

آپوپلکسی هیپوفیز یک عارضه نادر اما جدی تومور هیپوفیز است‌که بصورت خونریزی ناگهانی درتومور اتفاق می‌افتد. این احساس شبیه به‌شدیدترین سردردی است‌که تاکنون داشته اید. آپوپلکسی هیپوفیز به‌درمان فوری، معمولاً با‌ کورتیکواستروئیدها و احتمالاً جراحی، نیاز دارد.

تشخیص تومورهای هیپوفیز

تومورهای هیپوفیز اغلب اوقات تشخیص داده نمی شوند زیرا علائم آنها شبیه به‌ عارضه‌های دیگر است.همچنین برخی ا‌ز تومورهای هیپوفیز د‌ر هنگام دادن آزمایش‌های پزشکی که‌برای سایر بیماری ها انجام می‌شوند، تشخیص داده می‌شوند.

پزشک برای تشخیص تومور هیپوفیز، شرح حال مفصلی رااز بیمار می‌گیرد و معاینه فیزیکی را‌ نیز انجام خواهد داد.همچنین ممکن است موارد زیر رانیز توصیه کند:

آزمایش خون و ادرار. این آزمایش ها می‌توانند میزان تولید بیش ازحد هورمون یا‌ کمبود آن راتشخیص دهند.

تصویربرداری از‌ مغز. سی تی اسکن ‌یا ام آر آی از‌ مغزبه پزشک کمک خواهد کرد تادر مورد محل و اندازه تومور هیپوفیز، نظر دهد.

تست بینایی. این تست می‌تواند تعیین کند‌که آیا تومور هیپوفیز بینایی فرد بیمار را‌ مختل کرده است‌یا خیر.

علاوه بر این، پزشک ممکن است فرد بیمار را‌ برای انجام آزمایش‌های گسترده تربه یک متخصص غدد ارجاع دهد.

درمان تومورهای هیپوفیز

بسیاری ‌از تومورهای هیپوفیز نیازی به‌ هیچ گونه درمانی ندارند. درمان به‌ نوع تومور، اندازه آن و میزان رشد آن در‌ مغز فرد بیمار بستگی دارد. سن و سلامت عمومی بیمار نیز تاثیرگزار هستند.

درمان شامل تیمی ا‌ز متخصصان پزشکی است‌که شامل یک جراح مغز و اعصاب، متخصص سیستم غدد درون ریز (متخصص غدد) و یک متخصص سرطان شناسی است. پزشکان معمولاً ازجراحی، پرتودرمانی و داروها، به‌صورت تنها یا‌به صورت ترکیبی، برای درمان تومور هیپوفیز و بازگشت تولید هورمون به‌سطح طبیعی استفاده خواهند کرد.

عمل جراحی

برداشتن تومور هیپوفیز ازطریق جراحی معمولاً درصورت فشار آوردن تومور به‌ اعصاب بینایی یا‌ تولید بیش ازحد برخی از‌ هورمون ها د‌ر تومور، ضروری است. موفقیت جراحی به‌ نوع تومور، محل و اندازه آن و اینکه آیا توموربه بافت‌های اطراف آن حمله کرده است یا‌ خیر، بستگی دارد. دو روش اصلی جراحی برای درمان تومورهای هیپوفیز عبارتند از:

جراحی ترانس اسفنوییدال آندوسکوپی. این جراحی، پزشک راقادر می‌سازد تومور رااز طریق بینی و سینوس ها بدون هیچ گونه برش خارجی، خارج کند. دراین روش، هیچ قسمت دیگری ازمغز فرد بیمار تحت تأثیر قرار نمی گیرد و هیچ گونه جای زخمی نیز قابل مشاهده نخواهد بود.برداشتن تومورهای بزرگ ممکن است دشوار باشد مخصوصاً اگر تومور به‌اعصاب ‌یا بافت‌های مجاور مغز نیز حمله کرده باشد.

جراحی ترانس کرانیال (کرانیوتومی).در این جراحی، تومور ازطریق قسمت بالای جمجمه فرد بیمار و ازطریق برشی درپوست سر، برداشته می‌شود. با استفاده ازاین روش، دستیابی ‌به تومورهای بزرگ ‌یا پیچیده تر آسان تر خواهد بود.

رادیوتراپی (پرتو درمانی)

در پرتودرمانی ازپرتوهای پر انرژی برای ازبین بردن تومورها استفاده می‌شود.این روش می‌تواندبه تنهایی و درصورت انجام عمل جراحی، پس ازآن، انجام شود. پرتودرمانی درصورت ماندگاری تومور و ‌یا بازگشت آن پس ازجراحی و عدم ازبین رفتن علائم و نشانه ها حتی با مصرف دارو، مفید واقع خواهد شد.انواع روش‌های پرتودرمانی عبارتند از:

رادیو جراحی استریوتاکتیک.در این روش معمولاً یک پرتو با انرژی بسیار بالا بدون ایجاد برش روی تومور متمرکز می‌شود. این پرتوها با کمک تکنیک‌های خاص تصویربرداری ازمغز، اندازه و شکل تومور را‌ نشان می‌دهند.در این روش، اشعه حداقل تماس رابا بافت سالم اطراف تومور دارد و اینگونه خطر آسیب به‌بافت طبیعی نیز کاهش پیدا خواهد کرد.

تابش پرتو خارجی.در این روش، میزان تابش پرتوها با گذشت زمان، افزایش می‌یابد. یک سری از‌ درمان ها معمولاً پنج بار درهفته دریک دوره چهار تا شش هفته ای، به‌صورت سرپایی انجام خواهند شد.این روش درمانی اغلب موثر است اما کنترل کامل رشد تومور و تولید هورمون ممکن است سال ها به‌طول بینجامد. پرتودرمانی همچنین ممکن است‌به سلول‌های طبیعی هیپوفیز و بافت طبیعی مغز مخصوصاً نواحی که‌در نزدیکی غده هیپوفیز قرار دارند، آسیب برساند.

پرتودرمانی با شدت تعدیل یافته (IMRT). دراین نوع پرتودرمانی ا‌ز رایانه ای استفاده می‌شود که‌به پزشک این امکان را‌ می‌دهد تا پرتوها را‌ شکل داده و تومور را‌از زوایای مختلف احاطه کند. مقاومت پرتوها نیز محدود می‌باشد به‌این معنی‌که بافت‌های اطراف، پرتوهای کمتری را‌ دریافت خواهند کرد.

پرتو درمانی پروتون. یکی دیگر ا‌ز انواع گزینه‌های پرتودرمانی، پرتودرمانی با پروتون است. د‌ر این نوع پرتو درمانی ‌به جای اشعه X ا‌ز یون‌های بار مثبت (پروتون ها) استفاده می‌شود. برخلاف اشعه X، پرتوهای پروتون پس ا‌ز آزاد کردن انرژی خود درهدف، متوقف خواهند شد. این پرتوها به خوبی کنترل می‌شوند واز آنها ‌در تومورهایی که‌خطر کمتری برای بافت‌های سالم دارند استفاده می‌شود. این نوع درمان به تجهیزات خاصی نیاز دارد و ‌به شکل گسترده د‌ر دسترس نیست.

فواید و عوارض این اشکال پرتودرمانی فوری نیست و ممکن است ماه ها و یا‌ حتی سال ها طول بکشد تا تاثیر خود را‌ کاملاً نشان دهد. یک متخصص پرتونگاری، وضعیت بیمار را‌ ارزیابی کرده و ‌در مورد جوانب مثبت و منفی هر یک ‌از گزینه‌های درمانی با او صحبت خواهد کرد.

داروها

درمان با داروها به جلوگیری ازترشح بیش ازحد هورمون کمک کرده و گاهی اوقات انواع خاصی ا‌ز تومورهای هیپوفیز ر‌ا نیز کوچک خواهد کرد:

تومورهای ترشح کننده پرولاکتین (پرولاکتینوما). داروهای کابرگولین و بروموکریپتین (پارلودل ، سیکلوزیت) ترشح پرولاکتین و اغلب اندازه تومور ر‌ا کاهش می‌دهند. عوارض جانبی احتمالی این دارو شامل خواب آلودگی، سرگیجه، حالت تهوع، گرفتگی بینی، استفراغ، اسهال یا یبوست، گیجی و افسردگی است. برخی‌از افراد هنگام مصرف این داروها رفتارهای اجباری مانند قمار ر‌ا تجربه خواهند کرد.

تومورهای تولید کننده ACTH (سندرم کوشینگ). داروهایی برای کنترل تولید بیش ازحد کورتیزول درغده فوق کلیه شامل کتوکونازول، میتوتان (لیسودرن) و متیراپون (متوپیرون) می‌باشد. اوسیلودروستات (استوریسا) همچنین تولید کورتیزول ر‌ا کاهش خواهد داد. عوارض جانبی احتمالی شامل یک ناهنجاری ‌در هدایت قلب است‌که می‌تواند منجر به بی نظمی ضربان قلب جدی شود. میفپریستون (کورلیم، مایفپریکس) برای افراد مبتلا به سندرم کوشینگ که‌ دیابت نوع 2 یا عدم تحمل گلوکز دارند، تأیید شده است. میفپریستون، تولید کورتیزول ر‌ا کاهش نمی دهد اما اثرات کورتیزول ر‌ا بر روی بافت ها مسدود می‌کند. عوارض جانبی ممکن است شامل خستگی، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، دردهای عضلانی، فشار خون بالا، پتاسیم کم و تورم باشد.

پاسیریوتاید (سیگنیفور)، تولید ACTH ا‌ز تومور هیپوفیز ر‌ا کاهش می‌دهد. این دارو دو بار ‌در روز به بیماران تزریق خواهد شد. مصرف این دارو درصورت موفقیت آمیز نبودن این جراحی و یا عدم انجام آن، توصیه می‌شود.عوارض جانبی نسبتاً شایع است و شامل موارد زیر می‌باشد: اسهال، حالت تهوع، افزایش قند خون، سردرد، شکم درد و خستگی.

تومورهای ترشح کننده هورمون رشد. دو نوع دارو برای این نوع تومورهای هیپوفیز در‌ دسترس است.مصرف این دارو مخصوصاً‌در صورت ناموفق بودن جراحی درعادی سازی تولید هورمون رشد، بسیار مفید واقع خواهد شد. یک نوع دارو معروف به آنالوگ سوماتوستاتین که‌ شامل داروهایی مانند اوکتروتاید (ساندوستاتین، ساندوستاتین دپوت LAR) و لانرئوتید (سوماتالین دپوت) است‌که باعث کاهش تولید هورمون رشد می‌شود و اندازه تومور ر‌ا نیز کوچک خواهد کرد. این داروها هر چهار هفته یک بار به بیماران تزریق خواهند شد.همچنین اکنون یک داروی خوراکی به نام اکتروتید (مایکاپسا) ‌در دسترس است‌که اثرات و عوارضی مشابه با داروی تزریقی دارد.

این داروها می‌توانند عوارض جانبی مانند حالت تهوع، استفراغ، اسهال، درد معده، سرگیجه، سردرد و درد درمحل تزریق ایجاد کنند. بسیاری ازاین عوارض با گذشت زمان بهبود می‌یابند و یا حتی ازبین خواهند رفت. همچنین می‌توانند باعث ایجاد سنگ صفرا و تشدید دیابت شیرین شود.

نوع دوم داروها پگویسومانت (سوماورت) جلوی تأثیر هورمون رشد اضافه ر‌ا بر بدن خواهد گرفت. این دارو که‌به صورت روزانه به بیماران تزریق می‌شود، دربرخی افراد باعث آسیب کبدی می‌شود.

جایگزینی هورمون های هیپوفیز

اگر تومور هیپوفیز یا جراحی برای‌از بین بردن آن، تولید هورمون ر‌ا کاهش دهد، می‌بایست هورمون‌های جایگزین ر‌ا برای حفظ سطح طبیعی هورمون مصرف کنید. برخی‌از افرادی‌که تحت پرتودرمانی قرار گرفته اند نیز به جایگزینی هورمون هیپوفیز نیاز پیدا خواهند کرد.

انتظار توام با مراقبت

در انتظار هوشیارانه – که‌به آن مشاهده، انتظار درمانی یا معوق درمانی نیز گفته می‌شود – فرد بیمار به آزمایش‌های پیگیری منظم نیاز دارد تا مشخص شودکه آیا تومور رشد می‌کند یا خیر. اگر تومور علائم یا نشانه هایی ایجاد نکند، این روش یکی‌از گزینه‌های درمانی خواهد بود.

بسیاری ا‌ز تومورهای هیپوفیز درصورتی‌که تومور مشکلات دیگری ایجاد نکند، بدون هیچ گونه درمانی، عملکرد طبیعی خواهند داشت. د‌ر‌ صورتی‌که فرد بیمار جوان باشد، انتظار توام با مراقبت به شرطی‌که بیمار احتمال تغییر یا رشد تومور خود ر‌ادر طول دوره مشاهده بپذیرد می‌تواند یکی‌از گزینه‌های درمانی باشد.همچنین بیمار و پزشک می‌بایست خطر بروز علائم ‌رادر مقابل درمان بسنجند.

راه هایی برای کنار آمدن با تومورهای هیپوفیز

طبیعی است‌که فرد بیمار و خانواده او د‌ر‌ طول تشخیص و درمان تومور هیپوفیز سوال هایی داشته باشند. این روند می‌تواند طاقت فرسا و ترسناک باشد. به همین دلیل مهم است‌که هرچه بیشتر د‌ر‌ مورد بیماری خود یاد بگیرند. هرچه فرد بیمار و خانواده اش ‌د‌ر مورد هر یک ازجنبه‌های مراقبت ازبیمار بیشتر بدانند و درک کنند، بهتر است.

همچنین اگر فرد بیمار احساسات خود رابا افرادی‌که شرایطی مشابه با او ‌را دارند ‌د‌ر میان بگذارد، بسیار برایش مفید واقع خواهد شد.همچنین درصورت ابتلا به این بیماری، بررسی کنید‌که آیا گروه‌های پشتیبانی برای افراد مبتلا به تومور هیپوفیز و خانواده‌های آنها درمحل زندگی تان موجود است یا خیر. بیمارستان ها اغلب ازاین گروه ها حمایت مالی می‌کنند. تیم پزشکی نیز همچنین ممکن است بتواند به شما‌در یافتن حمایت عاطفی مورد نیازتان کمک کند.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

شما احتمالاً ابتدا به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. ‌د‌ر صورتی‌که پزشک، شواهدی د‌ر‌ مورد تومور هیپوفیز پیدا کند، ممکن است شما ‌را به چندین متخصص مانند جراح مغز و اعصاب و یا پزشکی‌که متخصص اختلالات سیستم غدد درون ریز است (متخصص غدد) ارجاع دهد.

در اینجا برخی‌از اطلاعات که‌به آماده شدن برای ملاقات با پزشک کمک خواهد کرد، آورده شده است.

آنچه می توانید انجام دهید

در هنگام گرفتن وقت، حتماً سوال کنید‌که آیا لازم است‌از قبل محدودیت هایی ‌را مانند نخوردن غذا پیش‌از انجام یک آزمایش خاص، رعایت کنید یا خیر.همچنین لیستی ازموارد زیر نیز تهیه کنید:

علائمتان ازجمله علائمی که‌به نظر می‌رسد با دلیل ملاقاتتان با پزشک ارتباطی ندارند

اطلاعات شخصی اصلی ازجمله استرس‌های عمده یا تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانوادگی

داروها، ویتامین ها یا مکمل‌های مصرفی تان همراه با دوزهایشان.

سوالاتی‌که می‌خواهید ازپزشک خود بپرسید.

در صورت امکان یکی‌از اعضای خانواده یا دوستانتان ‌را همراه با خود ببرید زیرا به شما کمک خواهد کرد تا اطلاعاتی که دریافت می‌کنید ‌را به خاطر بسپارید.

در مورد تومور هیپوفیز، سوالاتی که می‌بایست ازپزشکتان بپرسید عبارتند از:

چه عاملی احتمالاً باعث بروز علائم یا بیماری من شده است؟

دلایل احتمالی دیگر چیست؟

به چه متخصصانی باید مراجعه کنم؟

به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟

بهترین اقدام چیست؟

گزینه‌های جایگزین ، درمان اصلی که شما پیشنهاد می‌کنید چیست؟

من به بیماری‌های دیگری نیز مبتلا هستم. چگونه می توانم آنها ‌را با هم مدیریت کنم؟

آیا محدودیت هایی وجود دارد که لازم باشد آنها ‌را دنبال کنم؟

آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی موجود است؟ چه وب سایت هایی ‌را پیشنهاد می کنید؟

در صورت داشتن هرگونه سوال دیگری، در پرسیدن آن تردید نکنید.‌

از پزشک چه انتظاری می رود

پزشک احتمالاً چندین سوال از جمله سوالات زیر ‌را از شما خواهد پرسید:

علائمتان از چه زمانی آغاز شدند؟

آیا آنها مداوم هستند یا گاه به گاه؟

شدت علائمتان در چه حدی است؟

فکر می کنید چه مواردی علائمتان ‌را بهبود می بخشد؟

فکر می کنید چه مواردی علائمتان ‌را بدتر می کنند؟

آیا در گذشته به هر دلیلی از سر خود تصویربرداری انجام داده اید؟