اپاندیموما چیست درمان اپاندیموما جراحی+علائم – کلینیک آروین
اپاندیموما نوعی تومور است که در مغز یا نخاع تشکیل می شود و از سلول های آپاندیم مغز و نخاع که مسیرهای عبور مایع مغزی نخاعی مغز را تغذیه می کنند، شروع می شود. اپاندیموما می تواند در هر سنی رخ دهد اما بیشتر اوقات در کودکان خردسال ایجاد می شود. کودکان مبتلا به اپندیموما ممکن است سردرد و تشنج را تجربه کنند. اپاندیموما بزرگسالان به احتمال زیاد در نخاع تشکیل می شود و باعث ضعف در بخشی از بدن که تحت کنترل اعصاب تحت تأثیر تومور هستند، خواهد شد.
درمان اصلی اپاندیموما ، جراحی است. برای تومورهای تهاجمی یا تومورهایی که با جراحی نمی توان به طور کامل آنها رااز بین برد، درمان های تکمیلی مانند پرتودرمانی یا شیمی درمانی توصیه خواهد شد.
آزمایش ها و روش هایی که برای تشخیص اپاندیموما استفاده می‌شود عبارتند از:
معاینه عصبی. درطول معاینه عصبی، پزشک در مورد علائم و نشانه‌های کودک سوال خواهد کرد. همچنین ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و رفلکس کودک را نیز بررسی نماید. مشکلات موجود در یک یا چند مورد ازاین موارد می‌تواند نشانه ای ازاین باشد که بخشی از مغز کودک، تحت تأثیر تومور مغزی قرار گرفته است.
آزمایش‌های تصویربرداری. آزمایش‌های تصویربرداری به پزشکان کمک می‌کند تا محل و اندازه تومور مغزی را تعیین کنند. از ام آر آی اغلب برای تشخیص تومورهای مغزی استفاده می‌شود.همچنین ممکن است تصویربرداری ام آر آی ویژه مانند آنژیوگرافی با تشدید مغناطیسی نیز مورد استفاده قرار گیرد. از آنجا که اپاندیموما می‌تواند در مغز و ستون فقرات رخ دهد، در صورت مشکوک بودن به تشخیص اپاندیموما ، باید از آزمایش‌های تصویربرداری برای ایجاد تصاویر از هر دو ناحیه استفاده شود.
تشخیص اپاندیموما
برداشتن مایع مغزی نخاعی برای آزمایش (پونکسیون کمری). در این روش که به آن پونکسیون کمری نیز گفته می‌شود، یک سوزن را بین دو استخوان در قسمت پایین ستون فقرات برای بیرون کشیدن مایعات از اطراف نخاع، فرو می‌کنند. این مایعات برای یافتن سلول‌های توموری یا سایر ناهنجاری ها، مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.
بر اساس نتایج آزمایش فرزندتان، پزشک ممکن است به اپاندیموما مشکوک شود و جراحی برداشتن تومور را توصیه کند. پس از برداشته شدن تومور، سلول‌های تومور در آزمایشگاه برای تأیید تشخیص، مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.همچنین برای تعیین انواع سلول ها و میزان پرخاشگری سرطان در آنها، آزمایش‌های ویژه ای انجام خواهند شد.
درمان اپاندیموما
گزینه‌های درمانی اپاندیموما عبارتند از:
- جراحی برای برداشتن اپاندیموما . جراحان مغز و اعصاب تلاش می‌کنند تا حد ممکن اپاندیموما را از بین ببرند. هدف از بین بردن کل تومور است اما گاهی اوقات اپاندیموما در نزدیکی بافت حساس مغز یا نخاع قرار دارد که آن را بسیار خطرناک می‌کند. اگر در حین جراحی کل تومور برداشته شود، کودک به هیچ گونه درمان اضافه تری نیاز نخواهد داشت.در صورت باقی ماندن مقداری از تومور، جراح مغز و اعصاب ممکن است برای حذف بقیه تومور، عمل دیگری را توصیه کند. همچنین درمان‌های اضافه تری مانند پرتودرمانی برای تومورهای تهاجمی تر یا در صورت عدم برداشتن تمام تومورها نیز توصیه خواهد شد.
- رادیوتراپی (پرتو درمانی). در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس یا پروتون برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود. در طول پرتودرمانی، کودک، در حالی که دستگاهی پیرامون او حرکت می‌کند و پرتوهای خود را به نقاط مورد نظر مغز هدایت می‌کند، دراز خواهد کشید. پرتودرمانی ممکن است بعد از جراحی برای جلوگیری از عود تومورهای تهاجمی یا زمانی که جراحان قادر به برداشتن کامل تومور نیستند، انجام شود.
تکنیک‌های تخصصی موجب می‌شوند که پرتودرمانی تنها سلول‌های تومور را مورد هدف قرار می‌دهند و تا آنجایی که ممکن است از برخورد پرتوها به بافت‌های سالم اطراف آن جلوگیری شود. پرتودرمانی تطبیقی، پرتودرمانی با شدت تعدیل یافته و پروتون درمانی از انواع مختلف پرتودرمانی است که به پزشکان امکان می‌دهد با دقت پرتودرمانی را انجام دهند.
رادیو سرجری. رادیو سرجری استریوتاکتیک نوعی عمل جراحی نیست بلکه نوعی پرتودرمانی است که در آن پرتوهای متعددی در نقاط مورد نظر برای از بین بردن سلول‌های تومور، متمرکز خواهند شد. این درمان گاهی اوقات هنگام عود اپاندیموما پس از جراحی و پرتودرمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
شیمی درمانی. درشیمی درمانی، از داروهایی استفاده می‌شود که سلول‌های سرطانی رااز بین می‌برند. شیمی درمانی برای اکثر موارد اپاندیموما موثر نمی باشد. نقش شیمی درمانی هنوز هم تا حد زیادی تجربی است و مختص موقعیت‌های خاص مانند زمان رشد مجدد تومور با وجود جراحی و پرتودرمانی، است.
آزمایش های بالینی. آزمایش‌های بالینی، مطالعاتی در مورد روش‌های درمانی جدید است. این مطالعات به بیماران فرصتی می‌دهد تا آخرین گزینه‌های درمانی را امتحان کنند اما ممکن است خطرات ناشی از عوارض جانبی ناشناخته نیز وجود داشته باشد. از پزشک خود بپرسید‌که آیا کودک شما واجد شرایط شرکت در یک آزمایش بالینی هست یا خیر.